No, jestem już intra muros. Wstałem dziś o 4 nad ranem. Potem dwa starty i dwa lądowania, oba mięciutkie, jak w masło (w Rzymie nawet nie zauważyłem, jak szanowny pan pilot przyziemił, serio, serio). Potem kapkę zatłoczony wyjazd z Warszawy. Potem dwieście kilosów z hakiem po naszej Polsce-w-budowie. Po drodze ze trzy hot-dogi, kawa i cztery ćwoki, turlające się pięć dych na godzinę środkiem jezdni. Normalnie, co jeden, to "mistrz kierownicy ucieka". A jak takiego wyprzedzam i patrzę na niego przez szybę, to ma minę Pinnuta: "Am I pissing you off-fa-fa?"
To był moment, kiedy szliśmy nadać walizki. Okazało się, że mam nadbagaż, bo trochę prezentów zakupiłem. Pani mówi do mnie, że albo przełożę coś do podręcznego, albo płacę sześćdziesiąt euro za te dodatkowe kilosy. Ja do niej na to: "Really? You must be shaken!" - czyli w wolnym tłumaczeniu: "No chyba cię poczepało!" (Irek Zielinski, senks za ten zwrot). Więc wziąłem, no nie na klatę, ale na bary, lapka, kosmetyczkę i książki. Oj, papier to jest ciężki. Grzegorz Twarduś ma rację, że ebook reader must prevail. Jak wrócę do kieratu, musimy pogadać i ustalić, skąd Ty jesteś taki prorok.
No więc wcześniej nieco, jak się przeciskałem do stanowiska bagażowego, natknąłem się na dwoje ludzi, którzy ewidentnie wracali, podobnie jak ja, z ciekawych wojaży, i już byli mocno zaangażowani w ich przeżywanie. Czuć to było w tembrach głosów, w rozognionych spojrzeniach, w gestach takich jakby niecierpliwych. Takich na zasadzie: teraz ja! Teraz ja ci opowiem, więc się siadafakapnij!
Czułem z nimi pewien rodzaj emocjonalnej więzi, empatii dostępnej tylko ludziom, którzy świeżo przeżyli coś niezwykłego, wracając cało spośród pogan. Wspólnie, nawet jeśli byli na zupełnie innych miejscach kontynentu. Bo takie doświadczenia spajają bez granic, bez barier. Ot, starczy się na moment zatrzymać na chodniku, by nie wleźć komuś w kadr. On się potem w podzięce uśmiechnie, ja podniosę kciuk w geście fallicznym, który dziś oznacza: spoko, facet, dałeś radę - i obaj się rozejdziemy precz w poczuciu przynależności do elity. Jeszcze wczoraj nie wiedziałem o istnieniu tego dżordżabusza, już jutro o jego istnieniu zapomnę. Ale ten moment zapalny przez jakiś czas uprzyjemnia pobyt, bo człowiek ma poczucie, że nie jest tu zupełnie obcy, bo jest w pierony jasne innych przybłęd. Takich, co to stają tuż obok ramienia przed wejściem do sklepu, gdzie można nabyć wodę, i tak samo się drapią w głowę: już ma sjestę makaron? (copyright goes to Łukasz Dębiec) Także takich, co to jadą jak pogięty Salvatore z "Imienia róży": Scuza, signore, do you know, where this strasse is? Nein?
Przez jakiś czas po wycieczkowym wypadzie ciągle się takich ludzi wyczuwa, wyławia z tłumu. Na lotnisku w ogóle proste to jak banał w cieście, bo z grubsza starczy odsiać mundury. No więc kiedy tak przez krótką chwilę ich słuchałem, tę wymianę ciepłych emocji, radosnych i upojnych omalże, poczułem nieodpartą chęć, by się odezwać. By wkroczyć w ten ich mały wspólny azyl z moim bagażem, z moim słowem, z moimi emocjami. Nawet jeśli na moment rozbić ich rozmowę, to przecież w ważnym celu, nie z błahego powodu. Chciałem ich zapytać o mnóstwo rzeczy, tak wiele mnie intrygowało. Trzy pytania, wszelako, wybijały się ponad inne, dominując moje myśli w stopniu dawno przeze mnie niedoświadczonym: kurwa wasza mać, musicie toczyć tę rozmowę w tym wąskim przejściu? Nie możesz, psi chuju, przesunąć się trochę na prawo i przepuścić ten tabun ludzi? Co? Pytałem się o coś!!
Nieznanemu mi, łysemu jegomościowi w zielonej kurtce dedykuję niniejszym popularny w sieci tag: #ićpanwchuj.
Dla podkreślenia wagi moich słów siłacz walnie fiutem w stół: jestem już w moim Krakowie i proszę to zaprotokołować :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz